Na Scenie Studyjnej Teatru im. C.K. Norwida przy pełnej widowni grana jest od grudnia „Miedzianka”. Sztuka stanowi  adaptację sceniczną reportażu Filipa Springera „Miedzianka. Historia znikania”.  To wielowątkowa opowieść o miasteczku, któremu początek dało ponad 600 lat temu górnictwo.  Właśnie górnictwo, za sprawą wydobywanej tu na potrzeby Związku Radzieckiego rudy uranowej przyczyniło się – już  w latach powojennych – do upadku miasteczka. Wielu Dolnoślązaków Niemców i Polaków, uznawało je za najpiękniejsze na świecie, w którym był rynek, dwa kościoły, dwa kina, dom kultury, sklepy kolonialne, apteka, restauracja, kawiarenki i mnóstwo punktów usługowych.

Historia znikania Miedzianki  rozpoczęła się po roku 1953. Wcześniej zakończono eksploatację uranu, krótko poszukiwano później złóż miedzi. Po rabunkowej gospodarce górniczej powstały ogromne szkody, zapadliska i wyrwy w ziemi powodowały pękanie ścian domów, niszczenie budynków.  W 1960 wysadzony został kościół ewangelicki i zakazano remontów domów. Dziesięć lat później mieszkańcom Miedzianki wskazano nowy adres do zamieszkania – jeleniogórskie osiedle „Zabobrze”.

Dziś mieszkańcy pięciu bloków licznie gromadzą się na spektaklu, który przypomina im ich miasteczko. Powracają wspomnienia. Sztuka jest reżyserskim spektaklem dyplomowym Łukasza Fijała, a pod koniec stycznia pokazana zostanie m.in. widzom w Zittau, w ramach Festiwalu Trzech Narodów.  Spektaklowi towarzyszy wystawa fotograficzna poświęcona Miedziance, zorganizowana przez dziesięciu autorów ze Stowarzyszenia  Jeleniogórska Strefa Fotografii.

Janusz Skowroński
Fot. Janusz Jaremen, archiwum Teatru C.K.Norwida w Jeleniej Górze